İnsan, içindeki çocuğu, çocuk olarak hep yaşatmalı bence. Kendi büyürken, oracıkta bir yerlerde çocuk kalınmaz mı?
Avucumun içine,
işaret parmağıyla küçük bir yuvarlak çizerek:
"Buraya bir kuş
konmuş,"
Başparmağımı çizdiği
yuvarlağa doğru büküp;
"Bu yakalamış."
İşaret parmağımı
katlayıp;
"Bu kesmiş."
Orta parmağımı
katlayıp;
"Bu pişirmiş."
Yüzük parmağımı
katlayıp;
"Bu
yemiş."
Serçe parmağımı
katlayıp;
"Bu da hani bana, hani
bana demiş," der
Ve göbeğimden kollarıma doğru gıdıklayarak beni güldürmeye
çalışırdı.
Ben kuşları çok
severdim ama avucuma kuş konmasını istemezdim.
Çünkü onun
yakalanmasına, kesilmesine, yenmesine sebep olmak istemezdim.
Serçe parmağım onun
için mi küçük kaldı?
Ben beş kardeşin bu
durum karşısında bir yumruk oluşunu da anlayamazdım;
Neden gülmem
gerektiğini de.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)